Dojrzewanie to okres, w którym zachodzą poważne zmiany w rozwoju fizycznym, poznawczym, emocjonalnym, a także w obszarze społecznych kontaktów. To początek budowania niezależności i samodzielności. Na pierwszy plan wysuwają się indywidualne potrzeby, ambicje i plany. W tym czasie intensywnego wzrostu, niemal we wszystkich obszarach życia, mogą pojawiać się napady lękowe i ataki paniki.
Dział: Zdaniem psychologa
Pierwsze spotkanie, szczególnie w środowisku rodziny, do której kierowana jest pomoc, to nierzadko trudne zadanie. Niepewność, pewien poziom nieprzewidywalności, brak wiedzy o tym, co pracownicy zastaną, szczególnie duży, kiedy brakuje wielu danych, to klimat stanowiący duże wyzwanie dla pracowników OPS.
Zakres zadań dotyczących po- mocy dziecku i rodzinie, który jest wymieniony w Ustawie o po- mocy społecznej nie jest przy- padkowy. Pierwsze zadania opisują profilaktykę i wsparcie jako główny zakres pracy socjalnej. Polega ona na współpracy z rodziną oraz obserwacji, ocenie i opisie problemu, który się w niej pojawia. To bardzo odpowiedzialne zadanie, szczególnie gdy dotyczy dzieci – a zwłaszcza tych młodych ludzi, których dotyka problem nadpobudliwości psychoruchowej.
Rodzina doświadczająca różnego rodzaju kryzysów (takich jak m.in. uzależnienie, przemoc, przewlekła choroba, długotrwałe bezrobocie) wykazuje słabą umiejętność czerpania z zasobów wewnętrznych i ze wsparcia z zewnątrz. Panuje w niej dysharmonia, zaburzone są granice funkcjonowania w różnych obszarach. Pracownik socjalny już od pierwszego spotkania z rodziną ma możliwość pozytywnego oddziaływania na nią w wielu różnych aspektach.
Ponieważ aż 8 milionów Polaków cierpi na różnego rodzaju problemy i zaburzenia psychiczne, niewykluczone, że pracownik socjalny w swojej pracy spotka się z osobą z tego typu chorobą. Jak wówczas postępować, by nie zaszkodzić cierpiącemu?
Można zaryzykować twierdzenie, że bez zrozumienia, iż specyfika funkcjonowania klienta ośrodków pomocy społecznej jest w dużym stopniu „upośledzona” jeśli chodzi o poczucie sprawczości i wiary we własne możliwości, nie można w zadowalający i skuteczny sposób mu pomóc.
Niniejszy artykuł będzie składał się z dwóch części, temat jest bardzo obszerny i chciałabym go Państwu przedstawić w obszarze teoretyczno-praktycznym. Pierwszy będzie dotyczył kwestii teoretycznych w oparciu między innymi o pracę prof. Antoniego Kępińskiego, w drugim zajmiemy się kategorią praktyczną, dotyczącą kontaktu z chorym, motywacją do leczenia oraz zasadami bezpieczeństwa.
Jak pracownik socjalny może wspierać ofiarę przemocy, aby ta zakończyła związek ze sprawcą i uniezależniła się od niego?
Wychodzenie ze związku przemocowego nie jest łatwym przedsięwzięciem, to skomplikowany proces wymagający determinacji i odwagi. Wiele kobiet, mówiąc o tym doświadczeniu, określa je jako walkę o przetrwanie, o życie, o siebie. Aby rozpocząć wychodzenie z takiego uwikłania, konieczne jest zdanie sobie sprawy z tego, czym jest związek oparty na przemocy i jakie są jego główne cechy. Należy pamiętać, że mamy tu do czynienia z potężnym splątaniem psychologicznym, które gmatwa dodatkowo brak wsparcia społecznego, komplikacje prawne, a co najsmutniejsze – stygmatyzacja ofiar.
Istnieje wiele metod pomocy dzieciom w trudnych dla nich chwilach. Jedną z nich jest terapia sztuką, wykorzystywana w wielu podejściach terapeutycznych.
Wpływ alkoholu na zachowania oraz organizm człowieka znany jest od wieków. Systematycznie spożywany w sporych ilościach wpływa na ośrodkowy układ nerwowy, powodując niejednokrotnie nieodwracalne zmiany zarówno w myśleniu, jak i zachowaniu.
Czym jest wyobraźnia? Jak bardzo umiejętność posługiwania się nią pomaga dzieciom w rozumieniu otaczającego je świata?
Czy można potraktować zabawę, wyobraźnię jako narzędzia pomocne w pracy terapeutycznej z najmłodszymi?