Chwile po narodzinach dziecka dla większości kobiet są okresem pełnym ekscytacji, radości oraz satysfakcji życiowej. Jednakże dla kobiet cierpiących z powodu depresji poporodowej ten czas jest zdecydowanie trudny i stresujący. Depresja poporodowa związana jest z chemicznymi, społecznymi i psychologicznymi zmianami zachodzącymi w życiu kobiety po urodzeniu dziecka. Określa ona zakres fizycznych i emocjonalnych zmian, jakich doświadcza wiele młodych matek. ICD-10 określa ją jako łagodne zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania, związane z porodem, charakteryzujące się wystąpieniem epizodu depresyjnego.
Dział: Zdaniem psychologa
Każdy dorosły człowiek znajdujący się w stanie zagrożenia może użyć psychologicznych mechanizmów obronnych, by chronić siebie. Niestety, dzieci nie mogą tego uczynić, ponieważ ich mózgi nie są wyposażone w wiele funkcji, które rozwijają się na przestrzeni kilkunastu lat. Zatem małe dziecko nie potrafi samo ochronić się przed zagrożeniem, którego doświadcza. To, w jaki sposób i czy w ogóle dziecko będzie broniło się w sytuacji zagrożenia, jest związane przede wszystkim z „wyposażeniem”, które otrzymało od swoich przodków.
Zaburzenia lękowe są klasyfikowane jako najczęściej występujące u dzieci i młodzieży. Ich występowanie szacuje się na poziomie 2–10% populacji dziecięcej (Bryńska 2005). Grupa zaburzeń lękowych jest stosunkowo szeroka, stąd też konieczność diagnozy różnicowej przy uwzględnieniu stosunkowo częstego współwystępowania.
Uzależnienie rozumiemy jako odczuwanie silnego wewnętrznego przymusu do wykonywania określonej czynności lub przyjmowania określonej substancji psychoaktywnej. Ważne w diagnozie jest to, że osoba uzależniona nie posiada nad tym procesem żadnej kontroli. Zdobyciu substancji lub też realizacji określonego zachowania podporządkowane są niemal wszystkie sfery życia. Obszary osobiste, rodzinne i zawodowe ustawione są tak, aby umożliwiały realizację impulsów związanychz uzależnieniem.
Nowe uzależnienia stanowią kategorię uzależnień czynnościowych, których rozwój związany jest z postępem technologicznym oraz współczesnymi przemianami społecznymi. Najczęściej należą one do kategorii uzależnień behawioralnych, które dotychczas nie zostały włączone do międzynarodo- wej klasyfikacji chorób. W procesie diagnostycznym określa się je (na podsta- wie Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10) jako zaburzenia nawyków i popędów (F 63).
Kiedy myślimy, że jeden kieliszek w czasie ciąży nie zaszkodzi, warto wiedzieć, że do dziś nie określono dawki alkoholu, która byłaby szkodliwa dla płodu.
Depresja wieku podeszłego (inaczej nazywana depresją o późnym początku, LLD, late-life depression) jest heterogenicznym zaburzeniem występującym u osób powyżej 60. r.ż. Obraz kliniczny tego zaburzenia jest atypowy. Na jego przebieg mają wpływ czynniki biologiczne, takie jak np. uszkodzenia ośrod- kowego układu nerwowego oraz choroby somatyczne, a także czynniki psy- chospołeczne, w tym m.in.: zmiana sytuacji życiowej, przejście na emeryturę, zmiana miejsca zamieszkania, utrata sprawności fizycznej czy ograniczenie sa- modzielności (Alexopoulos, 2019; Koenig, Rishi, Bhalla i Butters, 2014; Domańska, 2018; Broczek, 2016; Parnowski, 2005; Parnowski, 2011; Chapman i Perry, 2008).
Strach należy do spektrum emocji człowieka i ma nieocenione znaczenie w procesie ewolucji i przetrwania. W związku ze swoją ogromną rolą w rozwoju osobniczym zazwyczaj pojawia się w sposób skonkretyzowany, wyczuwalny, nieprzyjemny w odbiorze, a osoba nim dotknięta trafnie rozpoznaje jego zaistnienie. O ile naturalny poziom lęku czy strachu ma charakter przystosowawczy i jego występowanie jest rzeczą naturalną oraz pozytywną, o tyle jego nienaturalna, wyolbrzymiona, zniekształcona postać, pojawiająca się w formie zaburzeń lękowych, znacząco upośledza życie i funkcjonowanie osób nią dotkniętych.
Wychowanie jest jednym z najważniejszych procesów, których celem jest przygotowanie dziecka do dorosłego życia. W dzisiejszych czasach, inaczej niż to było kiedyś, placówki oświatowe nie są miejscem, gdzie jedynie wpaja się obowiązujące normy, ale też tworzy się w nich warunki do wszechstronnego rozwoju. Nad całością tego procesu powinien czuwać psycholog jako specjalista w dziedzinie wychowania.
Rola psychologa nie zawsze kończy się na prowadzeniu terapii czy stawianiu diagnozy. Zdarza się, że osoby, które korzystają z naszych usług, potrzebują nas również na sali sądowej jako świadków w sprawach. Dlatego też profesja psychologiczna angażuje nas nie tylko w sposób merytoryczny. Wiele sytuacji pokazuje, że wsparcie, które świadczymy właśnie podczas procesu, jest niezwykle ważne i niejednokrotnie ma realny wpływ na życie innych ludzi.
Rodzina uznana jest za najbardziej istotne środowisko wychowawcze i socjalizacyjne, zapewniające dziecku nie tylko zabezpieczenie potrzeb egzystencjalnych, ale również rozwój fizyczny, społeczny i emocjonalny. Dysfunkcyjny system rodzinny jest często źródłem doznawania przez nastolatka trudnych emocji, stanowi podłoże frustracji, lęków i napięć (Michałowska, 2012). Pogłębiona diagnoza środowiska rodzinnego nieletniego jest pierwszym krokiem do wypracowania skutecznych metod oddziaływania na nastoletnich sprawców przestępstw.