Leczenie sprawców* pedofilii jest ściśle kontrolowane regulacjami prawnymi. W Polsce od 2010 r. obowiązuje znowelizowany Kodeks karny, Kodeks karny wykonawczy, Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o Policji, w których nastąpiło zaostrzenie kary dla tej grupy przestępców w obszarze obligatoryjności leczenia farmakologicznego i psychoterapii (Dz. U. z 2010 r., Nr 206, poz. 1589).
Dział: Zdaniem psychologa
Coraz więcej mówi się i pisze o terapii dla dorosłych dzieci alkoholików, a oferta pomocy psychologicznej dla nich jest coraz bogatsza. Jak z niej korzystać?
Jako dzieci nie mogli liczyć na wsparcie bliskich, czasem byli nawet przez nich krzywdzeni. Jako dorośli nie proszą o pomoc, żyją z przekonaniem, że „nikomu nie można ufać, na nikim polegać”. Dlaczego DDA odtwarzają scenariusz z dzieciństwa? Czy można go zmienić?
Wielu osobom uzależnienie wciąż kojarzy się głównie z dorosłymi osobami nadużywającymi alkoholu czy narkotyków. Obecnie nieco częściej zauważane zostają też takie uzależnienia behawioralne, jak hazard czy uzależnienie od czynności seksualnych. Wiele z nich nadal jest jednak pomijanych, umniejszanych, bagatelizowanych. Powszechne wydają się wciąż stereotypy dotyczące osób uzależnionych – że to ci, którzy sami sobie na to zasłużyli, że mają słabą wolę, że gdyby tak naprawdę chcieli, wyszliby z tego. Jako specjaliści wiemy jednak, że uzależnienie jest tematem o wiele szerszym i bardziej złożonym i że dotyka ludzi niezależnie od wieku, wykonywanej profesji czy zdobytego wykształcenia.
Współczesne czasy stawiają przed naukami społecznymi i medycznymi wyzwanie ograniczenia szkodliwego używania i powrotu do zdrowia osób uzależnionych. Wyzwaniem jest również kwestia niesienia pomocy rodzinom osób uzależnionych. Zadanie nie jest łatwe, biorąc pod uwagę dostępność do substancji psychoaktywnych oraz popyt na nie.
Niespodziewane zwroty akcji, błędy, chaos, presja czasu – to tylko niektóre z najczęściej występujących czynników stresogennych w pracy. Jak – włączając uważność – lepiej sobie z nimi radzić?
Autoagresja jest zjawiskiem, które występuje bardzo często wśród dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną. Zachowania autoagresywne potrafią przybierać różne formy i nieść ze sobą wiele konsekwencji. Wiedza terapeuty, a także baczna obserwacja dziecka i otoczenia pozwalają rozpoznawać takie zachowania oraz podjąć środki zaradcze.
W jaki sposób dziecko, które nie zaznało poczucia bliskości z osobą, która wydała je na świat, nawiązuje bliską relację z rodzicem adopcyjnym? Co oznacza rodzicielstwo bliskości dla osób, które zostają rodzicami dziecka po przejściach? Rodzicielstwo bliskości jest obecnie terminem, który grupie osób kojarzy się bardzo pejoratywnie. Wynika to głównie z błędnego kojarzenia go z bezstresowym wychowaniem, z obrazem rodziny, w której dzieci nie szanują zasad, a także takiej, w której rodzice pozwalają „wejść sobie na głowę”. W rzeczywistości rodzicielstwo bliskości jest świadomym wyborem, ścieżką, którą podążają rodzice, dla których dobre relacje odgrywają najważniejszą rolę w tworzeniu rodziny jako jednostki społecznej.
Czym jest poczucie wykluczenia? Na czym polega cierpienie z powodu odrzucenia? Czy każdy jest podatny na wykluczenie w tym samym stopniu? Czy osoby z traumą wykluczenia zachowują się w sytuacjach społecznych inaczej niż osoby, które wykluczenia nie doświadczyły? W jakim stopniu ludzie zdają sobie sprawę, że nierozpoznane i nieuleczone odrzucenie w przeszłości jest przyczyną ich trudności w sytuacjach społecznych?
Kreowany przez media kult ciała spycha na margines społeczny osoby starsze, pogłębiając procesy chorobowe i doświadczenie samotności. Jednak możemy świadomie wpływać przez całe nasze życie na ten ostatni etap – wiele zależy od stylu życia, relacji, nastawienia do świata. Badania dowodzą, że muzyka i udział seniorów w spotkaniach muzycznych mają znaczący wpływ na wyższy poziom energii życiowej oraz jakość życia, co potwierdza terapeutyczny wpływ muzyki w okresie starości.
„Tęczowa rodzina” to sformułowanie używane dla określenia własnej rodziny przez osoby LGBT+ wychowujące dzieci. W świadomości społecznej być osobą LGBT+ i być rodzicem to nie tylko różne, ale wręcz sprzeczne atrybuty. Osoby żyjące w związkach jednopłciowych i wychowujące wspólnie dzieci nie są rozpoznawane przez polskie prawo jako rodzina (Mazurczak 2022), a wiedza na ich temat jest słabo rozpowszechniona, także wśród profesjonalistów w dziedzinie psychologii (Wycisk, Kleka 2014).
O przemocy i zaniedbaniach dziecko rzadko mówi otwarcie, ochoczo i na pierwszych spotkaniach. Najchętniej nie wspominałoby nikomu o tym, co się stało. Jeśli już komunikuje swoją krzywdę, to nieoficjalnymi sygnałami – reakcjami emocjonalnymi, fizycznymi, zachowaniami, ale też brakiem znaków. Terapeuci i pracownicy społeczni stają przed trudnym zadaniem odczytania pełnego i właściwego obrazu traumy, ale też dopasowania formy pomocy do skrzywdzonego dziecka.