Depresja, zmęczenie, wypalenie. I cierpienie fizyczne. Aż 90% opiekunów osób chorych na alzheimera skarżyło się, że odczuwa ból ciała, przy czym zaledwie co piąty z nich miał zdiagnozowane schorzenie, które mogłoby ten stan wyjaśnić.
Dział: Zdaniem psychologa
Standardowo w rodzinach rozwiązywaniem problemów zajmują się rodzice, którzy wspólnie szukają dróg wyjścia z kryzysu. W rodzinach dysfunkcyjnych dorośli często nie mają oporów przed obarczaniem dzieci taką odpowiedzialnością. Traktują je jak swoich powierników albo wmawiają im, że tylko one są w stanie załagodzić kryzys.
Wiedza to potężna ochrona, zwłaszcza w przypadku małych dzieci często wybieranych przez sprawców z powodu ich niewinności i niewiedzy. Należy rozmawiać z dziećmi, tak aby wiedziały, kiedy, kto i jak może je skrzywdzić.
Leczenie sprawców* pedofilii jest ściśle kontrolowane regulacjami prawnymi. W Polsce od 2010 r. obowiązuje znowelizowany Kodeks karny, Kodeks karny wykonawczy, Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o Policji, w których nastąpiło zaostrzenie kary dla tej grupy przestępców w obszarze obligatoryjności leczenia farmakologicznego i psychoterapii (Dz. U. z 2010 r., Nr 206, poz. 1589).
Coraz więcej mówi się i pisze o terapii dla dorosłych dzieci alkoholików, a oferta pomocy psychologicznej dla nich jest coraz bogatsza. Jak z niej korzystać?
Jako dzieci nie mogli liczyć na wsparcie bliskich, czasem byli nawet przez nich krzywdzeni. Jako dorośli nie proszą o pomoc, żyją z przekonaniem, że „nikomu nie można ufać, na nikim polegać”. Dlaczego DDA odtwarzają scenariusz z dzieciństwa? Czy można go zmienić?
Wielu osobom uzależnienie wciąż kojarzy się głównie z dorosłymi osobami nadużywającymi alkoholu czy narkotyków. Obecnie nieco częściej zauważane zostają też takie uzależnienia behawioralne, jak hazard czy uzależnienie od czynności seksualnych. Wiele z nich nadal jest jednak pomijanych, umniejszanych, bagatelizowanych. Powszechne wydają się wciąż stereotypy dotyczące osób uzależnionych – że to ci, którzy sami sobie na to zasłużyli, że mają słabą wolę, że gdyby tak naprawdę chcieli, wyszliby z tego. Jako specjaliści wiemy jednak, że uzależnienie jest tematem o wiele szerszym i bardziej złożonym i że dotyka ludzi niezależnie od wieku, wykonywanej profesji czy zdobytego wykształcenia.
Współczesne czasy stawiają przed naukami społecznymi i medycznymi wyzwanie ograniczenia szkodliwego używania i powrotu do zdrowia osób uzależnionych. Wyzwaniem jest również kwestia niesienia pomocy rodzinom osób uzależnionych. Zadanie nie jest łatwe, biorąc pod uwagę dostępność do substancji psychoaktywnych oraz popyt na nie.
Niespodziewane zwroty akcji, błędy, chaos, presja czasu – to tylko niektóre z najczęściej występujących czynników stresogennych w pracy. Jak – włączając uważność – lepiej sobie z nimi radzić?
Autoagresja jest zjawiskiem, które występuje bardzo często wśród dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną. Zachowania autoagresywne potrafią przybierać różne formy i nieść ze sobą wiele konsekwencji. Wiedza terapeuty, a także baczna obserwacja dziecka i otoczenia pozwalają rozpoznawać takie zachowania oraz podjąć środki zaradcze.
W jaki sposób dziecko, które nie zaznało poczucia bliskości z osobą, która wydała je na świat, nawiązuje bliską relację z rodzicem adopcyjnym? Co oznacza rodzicielstwo bliskości dla osób, które zostają rodzicami dziecka po przejściach? Rodzicielstwo bliskości jest obecnie terminem, który grupie osób kojarzy się bardzo pejoratywnie. Wynika to głównie z błędnego kojarzenia go z bezstresowym wychowaniem, z obrazem rodziny, w której dzieci nie szanują zasad, a także takiej, w której rodzice pozwalają „wejść sobie na głowę”. W rzeczywistości rodzicielstwo bliskości jest świadomym wyborem, ścieżką, którą podążają rodzice, dla których dobre relacje odgrywają najważniejszą rolę w tworzeniu rodziny jako jednostki społecznej.
Czym jest poczucie wykluczenia? Na czym polega cierpienie z powodu odrzucenia? Czy każdy jest podatny na wykluczenie w tym samym stopniu? Czy osoby z traumą wykluczenia zachowują się w sytuacjach społecznych inaczej niż osoby, które wykluczenia nie doświadczyły? W jakim stopniu ludzie zdają sobie sprawę, że nierozpoznane i nieuleczone odrzucenie w przeszłości jest przyczyną ich trudności w sytuacjach społecznych?