Jak wynika z badań i praktyki zawodowej rozmaitych profesji pomocowych, można wyróżniać różnego rodzaje przemocy na wielu poziomach ich kategoryzacji. Jedno ujęcie traktuje przemoc w szerokim znaczeniu jako na przykład przemoc „gorącą” lub „chłodną”, „grupową” i „indywidualną” inne wskazuje na rodzaje przemocy: „psychiczną”, „fizyczną”, skierowaną do siebie nazywaną „autoagresją”; jeszcze inne podziały wskazują na przemoc „instytucjonalną”, „państwową”, czy – inaczej: „mobbing”, „cyberbullying” itp. Badania zjawisk społecznych i mechanizmów interpersonalnych prowadzą do wniosku o złożoności rodzajów przemocy i ich klasyfikowania. Niektóre definicje przemocy, z uwagi na ich komponent normatywny, zawierają w sobie część ideologiczną, która pomaga w usprawiedliwianiu różnych krzywdzących działań. Do takiej kategorii należy przemoc symboliczna.
Dział: Zdaniem psychologa
Słowo narcyz kojarzy się z kimś, kto jest wpatrzony w siebie, darzy samego siebie uwielbieniem i intensywną miłością. Wiadomo, że miłość własna jest ważną częścią życia, rozwoju i poczucia wartości. Kiedy zatem przeradza się w dysfunkcję?
W niniejszym artykule spróbuję przedstawić czytelnikom obraz rzeczywistości psychicznej, w jakiej funkcjonuje osoba z narcystycznym zaburzeniem osobowości. Omówię kategorie diagnostyczne, koncepcje różnych autorów, przyczyny zaburzenia. W drugiej części opiszę obraz kliniczny, sposoby leczenia oraz jakość funkcjonowania w związku z osobą narcystyczną, a także obraz narcystycznych rodziców.
Temat seksualnych nadużyć wobec dzieci budzi wiele emocji i nadal stanowi tabu. Pracownik socjalny musi umieć je przełamywać, ale przede wszystkim powinien posiadać umiejętność rozpoznawania sygnałów, świadczących o przemocy seksualnej wobec najmłodszych.
– Camille? – jej cichy dziewczęcy głos brzmiał niepewnie. – Wiesz, ludzie mówią czasem, że muszą się ranić, bo w przeciwnym razie ogarnęłoby ich odrętwienie i niczego by nie czuli?
– Yhm. A co, jeżeli jest na odwrót? – szepnęła Amma. – Jeżeli musisz się ranić, bo to takie wspaniałe uczucie? Jakbyś czuła mrowienie, jakby ktoś ukrył włącznik pod twoją skórą. I nic nie jest w stanie go wyłączyć prócz zadawania ran.
Gillian Flynn,
Ostre przedmioty
Pracownik socjalny w swojej pracy może stanąć w obliczu sytuacji konfliktu rodziców, który skończył się decyzją o rozstaniu i „walce o dziecko”. Co to oznacza?
Coraz więcej nastolatków nie potrafi poradzić sobie z codziennymi problemami, narastającym psychicznym napięciem, samotnością czy odrzuceniem. W takich chwilach pojawia się bardzo silna potrzeba rozładowania napięcia poprzez uszkodzenie ciała.
Zapobieganie przemocy wobec osób starszych wymaga zaangażowania wielu środowisk społecznych. Rola pracownika socjalnego, jako osoby poruszającej się w środowiskach społecznych, jest więc kluczowa.
W tej części zostaną przedstawione wskazówki, propozycje i inspiracje do tego, w jaki sposób postępować w pierwszym kontakcie z rodziną. Propozycje wynikają z perspektywy psychologicznej. Uwzględniają prawidłowości komunikacji międzyludzkiej, w tym procesy i mechanizmy zachodzące w systemach, jakimi są rodziny. Inspiracje uwzględniają wiedzę na temat funkcjonowania rodziny w szczególnych sytuacjach.
Problemy wychowawcze pojawiają się, między innymi, jako odpowiedź na niewłaściwe decyzje rodziców, ich niekonsekwencję, brak umiejętności ustalenia rozsądnych granic, konflikty. Cały wachlarz trudności wychowawczych występuje, gdy rodzice nie okazują dzieciom miłości albo robią to bardzo rzadko, na przykład w odpowiedzi na dobre zachowanie czy dobrą ocenę.
Zjawisko przestępczości występującej wśród młodzieży stale pozostaje w kręgu zainteresowania badaczy w obszarze teoretycznym i praktycznym. Nieustannie poszukujmy nowych sposób korygowania kryminogennych zachowań i różnych form społecznego niedostosowania. Większość szkół i ośrodków boryka się ze zjawiskiem przestępczości wśród swoich wychowanków. Aby skutecznie radzić sobie z tym problemem, warto zapoznać się z podstawową wiedzą dotyczącą tego zjawiska, mechanizmami jego powstawania i sposobami radzenia sobie.
Do samobójstwa często prowadzi brak jakiejkolwiek nadziei. Samobójstwo to dramatyczne działanie osoby, która ogarnięta jest intensywnym stanem beznadziei, bezradności, to akt desperacji osoby, która ma poczucie braku sensu dalszego życia i nie dostrzega innej opcji, która przyniosłaby jej pomoc w cierpieniu, którego aktualnie doświadcza.