Dział: Zdaniem psychologa

Depresja psychotyczna, określana także jako silne epizody depresji z objawami psychotycznymi, charakteryzuje się występowaniem silnych zaburzeń depresyjnych połączonych z psychozą charakteryzującą się m.in. halucynacjami i urojeniami. Zaburzenie to jest jednym z rodzajów depresji.

Dzieciństwo jest skarbnicą psychologicznych darów dla psychiki człowieka. W bezpiecznej więzi z matką dziecko może prawidłowo wzrastać emocjonalnie i psychologicznie, nabierać zdolności kochania i bycia kochanym, stopniowo stawać się sobą. Jednak więzi z najbliższymi mogą też być przestrzenią traum relacyjnych, które obciążają psychikę i kierują w stronę zaburzeń rozwojowych.

Przemoc jest zjawiskiem cyklicznym, zatacza koło. Jeśli osoba doświadczająca przemocy oraz osoba ją stosująca nie uświadomią sobie dynamiki własnych trudności oraz dynamiki samej relacji, która ich łączy, odtwarzają ten cykl.

Wśród wielu strat, jakich doświadczamy w ciągu życia, śmierć bliskiej osoby jest często jedną z najtrudniejszych. Z jednej strony przez swoją powszechność wydaje się oswojona i doskonale zrozumiana, z drugiej zaś osoby przeżywające żałobę wciąż nie zawsze czują się odpowiednio wsparte, potraktowane czy rozumiane.

Coraz bardziej powszechna jest wśród społeczeństwa świadomość dotycząca szkodliwości nadużywania elektroniki, a także wiedza o negatywnym wpływie niebieskiego światła na zdrowie. Nadal jednak niewiele wiadomo o ich realnym oddziaływaniu na zaburzenia snu. Czy nadmierne korzystanie z telefonu lub tabletu, szczególnie przez dzieci i młodzież, ma długoterminowe konsekwencje dla jakości snu?

Według podstawowych założeń TSR najmniejsza zmiana może być początkiem większej, a jednym z najważniejszych aspektów jest praca z zasobami i mocnymi stronami klientów zgłaszających się po pomoc do gabinetu psychoterapeuty.

Myślenie magiczne to przekonanie i wiara w to, że myśli, życzenia i pragnienia mogą wpływać na zewnętrzny świat. Koncept ten zakłada wizualizację lub wiarę w istnienie kogoś lub czegoś, co nie istnieje. Jest to zjawisko powszechnie występujące u małych dzieci.

Problematyka współuzależnienia stanowi przedmiot zainteresowań wielu badaczy. Mimo licznych prób zdefiniowania tego zjawiska oraz jego genezy dotychczas nie udało się ustalić wspólnego stanowiska. Współuzależnienie najczęściej jest opisywane w odniesieniu do trzech różnych kategorii, które jednocześnie stanowią próbę jego definicji. Pierwsza kategoria określa je jako chorobę, w której podłoże, analogicznie jak w przypadku uzależnienia, stanowi podstawowy proces nałogowy. Ujęcie drugie opisuje ten problem w kontekście zaburzenia osobowości. Z kolei ujęcie trzecie zyskuje w ostatnich latach największe grono zwolenników. Zgodnie z tym podejściem współuzależnienie stanowi swoistą reakcję na trudną i stresującą sytuację wynikającą z funkcjonowania w bliskiej i jednocześnie toksycznej relacji z osobą uzależnioną. Jak potwierdzają jedne z najnowszych badań (Klimczak 2019), jego korzenie sięgają bolesnych doświadczeń z okresu dzieciństwa, za sprawą których wykształcone w tamtym okresie strategie radzenia sobie z trudną sytuacją rodzinną zostają niejako odtwarzane w dorosłości w relacji z osobą uzależnioną.