Psychoterapeutka. Absolwentka całościowego szkolenia w zakresie psychoterapii, obecnie kształci się w szkoleniu zaawansowanym w obszarze psychoanalizy jungowskiej. Ma bogate doświadczenie w interwencji kryzysowej, prowadzeniu grup, psychoterapii dzieci i osób dorosłych w szerokim kontekście trudności i zaburzeń.
Diagnoza pod kątem zaburzeń osobowości wzbudza niepokój i jest kontrowersyjna dla wielu pacjentów. Patrzenie na człowieka wyłącznie przez pryzmat zaburzonej (chorej) osobowości jest szkodliwe, podobnie jak rozpatrywanie zaburzenia tylko w zakresie kryteriów diagnostycznych. Chorego często dotyka stygmatyzacja, a samemu zaburzeniu osobowości towarzyszy szereg mitów, z którymi należałoby się rozprawić.
Zaburzenie osobowości pod nazwą borderline jeszcze do niedawna było rzadko rozpoznawalne wśród pacjentów. Obecnie mówi się, że jest ono zaburzeniem osobowości naszych czasów. Jeszcze trzy dekady temu podobnego określenia używano dla opisu zaburzeń narcystycznych. Współcześnie zarówno wśród klinicystów, jak i terapeutów wzmogło się zainteresowanie borderline, co sprawia, że jest ono nader często rozpoznawane u osób borykających się z innymi zaburzeniami psychicznymi, które jednocześnie przejawiają objawy chwiejności emocjonalnej.
Obserwatorzy i członkowie rodzin osób antyspołecznych, również lekarze i badacze, od dawna wspominali o pewnych charakterystycznych cechach temperamentnych u tych osób, u których rozpoznać można typ osobowości zwany antyspołecznym.
Historia rodzaju ludzkiego stanowi zapis niezwykłego okrucieństwa i destrukcyjności. Na przestrzeni czasu widać, że przekracza wszystko, co myślimy na swój temat. Czy możemy przyjąć, że człowiek wyposażony jest w jakiś specyficzny genom destrukcyjności? Co sprawia, że niektóre osoby zachowują się w sposób niepodlegający żadnym ograniczeniom społecznym? Tym, jakie są tego przyczyny i konsekwencje będziemy zajmować się w dwóch najbliższych artykułach.
Seksualne kontakty osób dorosłych z dziećmi zawsze są doświadczeniami, które mają poważnie negatywny wpływ na rozwój psychofizyczny i społeczny. Konsekwencje nadużyć rozpatrywane są w obszarze psychologicznym, społecznym i fizjologicznym. Występowanie i nasilenie całego zakresu skutków długofalowych jest szerokie i zależne od wielu czynników.
Słowo narcyz kojarzy się z kimś, kto jest wpatrzony w siebie, darzy samego siebie uwielbieniem i intensywną miłością. Wiadomo, że miłość własna jest ważną częścią życia, rozwoju i poczucia wartości. Kiedy zatem przeradza się w dysfunkcję?
W niniejszym artykule spróbuję przedstawić czytelnikom obraz rzeczywistości psychicznej, w jakiej funkcjonuje osoba z narcystycznym zaburzeniem osobowości. Omówię kategorie diagnostyczne, koncepcje różnych autorów, przyczyny zaburzenia. W drugiej części opiszę obraz kliniczny, sposoby leczenia oraz jakość funkcjonowania w związku z osobą narcystyczną, a także obraz narcystycznych rodziców.
Temat seksualnych nadużyć wobec dzieci budzi wiele emocji i nadal stanowi tabu. Pracownik socjalny musi umieć je przełamywać, ale przede wszystkim powinien posiadać umiejętność rozpoznawania sygnałów, świadczących o przemocy seksualnej wobec najmłodszych.
– Camille? – jej cichy dziewczęcy głos brzmiał niepewnie. – Wiesz, ludzie mówią czasem, że muszą się ranić, bo w przeciwnym razie ogarnęłoby ich odrętwienie i niczego by nie czuli?
– Yhm. A co, jeżeli jest na odwrót? – szepnęła Amma. – Jeżeli musisz się ranić, bo to takie wspaniałe uczucie? Jakbyś czuła mrowienie, jakby ktoś ukrył włącznik pod twoją skórą. I nic nie jest w stanie go wyłączyć prócz zadawania ran.
Gillian Flynn,
Ostre przedmioty
Coraz więcej nastolatków nie potrafi poradzić sobie z codziennymi problemami, narastającym psychicznym napięciem, samotnością czy odrzuceniem. W takich chwilach pojawia się bardzo silna potrzeba rozładowania napięcia poprzez uszkodzenie ciała.
Problemy wychowawcze pojawiają się, między innymi, jako odpowiedź na niewłaściwe decyzje rodziców, ich niekonsekwencję, brak umiejętności ustalenia rozsądnych granic, konflikty. Cały wachlarz trudności wychowawczych występuje, gdy rodzice nie okazują dzieciom miłości albo robią to bardzo rzadko, na przykład w odpowiedzi na dobre zachowanie czy dobrą ocenę.
Zjawisko przestępczości występującej wśród młodzieży stale pozostaje w kręgu zainteresowania badaczy w obszarze teoretycznym i praktycznym. Nieustannie poszukujmy nowych sposób korygowania kryminogennych zachowań i różnych form społecznego niedostosowania. Większość szkół i ośrodków boryka się ze zjawiskiem przestępczości wśród swoich wychowanków. Aby skutecznie radzić sobie z tym problemem, warto zapoznać się z podstawową wiedzą dotyczącą tego zjawiska, mechanizmami jego powstawania i sposobami radzenia sobie.
