Uzależnienie jako odpowiedź na przeżytą traumę. Metody terapii

Wówczas osoba skoncentrowana jest jedynie na podporządkowaniu całego swojego życia działaniom mającym na celu zaspokajanie potrzeb związanych z nałogiem. Nie liczy się z destrukcyjnymi konsekwencjami, które może to za sobą nieść, a utrata rodziny czy pracy nie są tak istotne jak poddanie się uzależnieniu.

Doświadczanie traumy przyczyną uzależnień

Jest wiele teorii wyjaśniających przyczyny powstawania uzależnień. Jedną z nich jest ekspozycja na długotrwałe i silne działania traumatyzujące. Doświadczenie traumy w okresie wczesnodziecięcym zwiększa ryzyko uzależnienia się w późniejszym życiu. Dzieci dotknięte wszelkimi rodzajami przemocy (fizyczna, psychiczna lub seksualna) mają w późniejszym życiu znacznie większe tendencje do zachowań ryzykownych i uzależnienia.
Przyczyną tego jest nieodpowiedni rozwój mózgu w wyniku doświadczania silnego stresu i traumy. Układ nerwowy dziecka, które nie było narażone na takie przeżycia, rozwija się prawidłowo i wyposażony jest w naturalne procesy samoregulacji. Niestety, u dziecka narażonego na długotrwałe i silnie obciążające sytuacje biochemia mózgu jest całkowicie zaburzona. Nie jest ono w stanie samo regulować swoich emocji, w wyniku czego przyjmuje sztuczne i destrukcyjne sposoby, aby sobie z nimi poradzić.

Mechanizm powstawania uzależnienia

Spożywanie substancji psychoaktywnych jest dla osoby po przeżyciach traumatycznych sposobem na to, aby radzić sobie ze skutkami traumy, negatywnymi emocjami oraz obciążającymi wspomnieniami. Substancje mogą chwilowo złagodzić skutki stresu pourazowego, takie jak: lęk, napady paniki, koszmary czy napięcie. Dostarczanie różnych substancji czy też poddawanie się określonym zachowaniom może doprowadzić do chwilowego uczucia ulgi, euforii czy ukojenia. Niestety, długotrwałe konsekwencje takiego postępowania doprowadzają do silnego uzależnienia. Głównym problemem jest to, że pozorne, chwilowe poczucie odprężenia powoduje w dłuższych okresach jedynie pogłębienie objawów stresu pourazowego. Wówczas osoby radzące sobie z traumą w ten sposób mają coraz bardziej zaburzone zdolności do funkcjonowania w społeczeństwie, co powoduje zwiększoną izolację i zagłębianie się w nałogu. Degradacji ulegają również zdolności do wysypiania się, regulacji emocji czy radzenia sobie ze stresem. W stanie tak silnego rozdrażnienia osoby dotknięte tak rozległymi problemami są zdecydowanie mniej chętne do skorzystania z pomocy i terapii, dlatego ich stan ulega coraz większej degradacji, a poza rozwijającym się uzależnieniem pojawiają się również zaburzenia współistniejące. Osoby te popadają w coraz gorsze stany, zwiększa się ich izolacja społeczna, pogłębia depresja oraz rozwijają się różne schorzenia i zaburzenia psychiczne.