Prawnik, absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego. Konsultant jednostek sektora finansów publicznych, w tym ośrodków pomocy społecznej.
Nowelizacja ustawy o pomocy społecznej niesie ze sobą szereg regulacji, które wymagają szerszego omówienia, szczególnie w kontekście odpłatności za DPS.
Uprawnienie organu do wstrzymania wypłaty świadczeń z pomocy społecznej przewidziane zostało w ustawie o pomocy społecznej w kilku przypadkach, ściśle wskazanych w treści poszczególnych przepisów. Praktyka pokazuje jednak, że czasem jest ono nadużywane w okolicznościach, w których nie powinno mieć zastosowania. Problematyczne bywa także zastosowanie właściwego trybu postępowania w takich sprawach.
Czwartego października 2019 r. weszły w życie przepisy nowelizujące m.in. ustawę o pomocy społecznej (ustawa z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, Dz. U. z 2019 r., poz. 1690). Spośród zmian wprowadzonych nowelizacją jedną z najważniejszych jest doprecyzowanie zasad ustalania odpłatności za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej.
Powstanie w gminach centr realizujących usługi społeczne zdaje się być procesem powszechnie oczekiwanym i przez wielu wypatrywanym. Jak jednak podejść do tworzenia centrum usług społecznych, by być pewnym, że proces jego powstawania przebiega prawidłowo?
W praktyce OPS-ów spotyka się decyzje w zakresie ustalenia prawa do zasiłku stałego, w których sentencja zawiera nie tylko rozstrzygnięcie w przedmiocie przyznania tego świadczenia, ale także rozstrzygniecie w zakresie objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym. Czy jest to jednak prawidłowa praktyka?
Omówienie najważniejszych zmian wprowadzonych ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. to temat, którego waga wymaga poświęcenia mu osobnego artykułu.
Chociaż od zmiany zasad postępowania przy przyznawaniu świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej w okresie oczekiwania przez klienta na orzeczenie o stopniu niepełnosprawności minęło ponad dwa lata (zmiany weszły w życie 1 stycznia 2017 r.), to w dalszym ciągu w praktyce stosowanie przepisów art. 106 ust. 7–11 ustawy o pomocy społecznej przez OPS-y budzi wątpliwości co do prawidłowości przyjętych rozwiązań.
Osoby osadzone w zakładach karnych oraz tymczasowo aresztowane z mocy przepisów art. 13 ustawy o pomocy społecznej tracą prawo do objęcia pomocą społeczną. Placówki, w których są umieszczone, zapewniają im bowiem utrzymanie na koszt państwa, zatem w tym zakresie nie znajdują się one w sytuacji uniemożliwiającej zaspokojenie niezbędnych potrzeb, która jest warunkiem koniecznym do otrzymania pomocy po myśli przepisów art. 2 ust. 1 i 3 ust. 1 tej ustawy.
Obowiązujący od 1 czerwca 2018 r. rządowy program „Dobry start” realizowany jest obecnie na podstawie uchwały nr 80 Rady Ministrów z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie ustanowienia rządowego programu „Dobry start” (M. P. poz. 514) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia1 czerwca 2018 r. w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu „Dobry start” (Dz. U., poz. 1061). W dniu 29 kwietnia br. na stronie rządowego Centrum Legislacji zamieszczony został projekt ustawy, która ma zastąpić dotychczasową podstawę prawną do świadczenia 300+.
