W poprzedniej części artykułu o współpracy, który znalazł się w lipcowym numerze „Doradcy w Pomocy Społecznej” w 2023 r. wyraziłam nadzieję, że śmierć Kamilka i innych dzieci zakatowanych przez opiekunów na oczach całego świata stanie się impulsem do bardziej zdecydowanych działań. Czy tzw. ustawa Kamilka spełni swoje zadanie? Zobaczymy. W poniższym artykule przedstawię już wypracowane procedury i materiały, które – mam nadzieję – będą pomocne w budowaniu współpracy pomiędzy instytucjami na poziomie Państwa samorządu.
Autor: Iwona Klimowicz
Od 1981 roku związana z pomocą społeczną. Prowadzi liczne szkolenia, m.in. dla kuratorów i pracowników socjalnych.
Nie milkną echa tragicznej śmierci Kamilka i należy pochylić głowę nad cierpieniem tego dziecka. Uważam jednak, że nie można pozwolić, by śmierć ta przeszła bez dalszych następstw oczywistych dla oprawców. Nie chcę nawet próbować zrozumieć, jak można znęcać się nad dzieckiem lub patrzeć na cierpienie swojego dziecka i milczeć. Te osoby zostaną osądzone i poniosą karę, nie tylko tę wymierzoną przez sąd. Świat poczuł się winny, że pozwolił, by mały chłopiec cierpiał w niewyobrażalny sposób, więc teraz ci wszyscy, którzy czują bezradność lub winę, pomszczą jego cierpienie. Dla mnie ważniejsze jest pytanie, co dalej…
Problemy związane z tworzeniem Strategii Rozwiązywania Problemów Społecznych były już przedmiotem moich artykułów w przeszłości. Jednak ze względu na występującą ostatnio zwiększoną aktywność służb kontrolnych wojewody w tym obszarze, uznać należy za przydatne zebranie najczęściej pojawiających się zastrzeżeń w raportach pokontrolnych i analizę stawianych zarzutów.
Nie wolno nigdy zgadzać się z funkcjonującym poglądem, że akty agresji wobec pracownika socjalnego, asystenta rodziny czy innego „pomagacza” należy traktować jako element wpisany w profesję. Nikt nie powinien być narażony na to, że są naruszane jego granice, a bezpieczeństwo jest zagrożone. I nikt nie może wpisywać takiego ryzyka w wykonywanie zawodu.
Dokumentowanie podejmowanych czynności jest jednym z niezbędnych aspektów pracy pracownika socjalnego. O ile procedura przyznawania świadczeń pieniężnych jest uregulowana – druk wywiadu, decyzja z jej prawnymi obwarowaniami wynikającymi z k.p.a. – o tyle w przypadku działań w ramach pracy socjalnej takich regulacji nie ma. Jednocześnie działania polegające na pracy socjalnej takiego udokumentowania wymagają, a uzasadnienie tej tezy przedstawione zostanie w dalszej części artykułu.
Temat pracy socjalnej na rzecz osób bezdomnych wraca z reguły jak bumerang przed każdą zimą i najczęściej znika wiosną. Czy działania skierowane do tej grupy klientów pomocy społecznej można uznać za skuteczne?
Zaledwie kilka dni minęło od wejścia w życie nowelizacji ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, a do Sejmu wpłynął kolejny projekt, który – choć zasadniczo dotyczy postępowania karnego – to jednak zawiera propozycję zmian także i do tej ustawy i ma istotne znaczenie z punktu widzenia zadań asystenta rodziny.
Poprzednie dwa artykuły z niniejszego cyklu dotyczyły pracy z rodziną biologiczną zagrożoną odebraniem dziecka lub po jego umieszczeniu w pieczy zastępczej. W niniejszym artykule przyszła pora na podzielenie się refleksjami związanymi z planem pomocy dziecku zabranemu z rodziny biologicznej i umieszczonemu w rodzinnej pieczy zastępczej.
W pierwszej części artykułu poświęconego pracy z rodziną biologiczną, w której występują zaburzenia funkcji opiekuńczo-wychowawczej opisano działania, jakie w ocenie autora powinny zostać podjęte, zanim instytucje do tego powołane stwierdzą, że jedynym rozwiązaniem jest umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej. W niniejszej części zawarto refleksje dotyczące wsparcia rodziny i dziecka przez system, na tyle skutecznego, by była możliwa ponowna integracja.
Praca socjalna na rzecz osób opuszczających zakłady karne jest istotnym wyzwaniem dla pracowników socjalnych. W pierwszej części artykułu („Doradca w Pomocy Społecznej” Nr 94, wrzesień 2022) przedstawiono wnioski wynikające z raportu NIK – „Informacja dot. pomocy społecznej świadczonej osobom opuszczającym zakłady karne” oraz dobre praktyki dotyczące tego obszaru interwencji. Poniżej omówię wyzwania występujące w relacji pracownik socjalny – osoba opuszczająca zakład karny oraz wskażę narzędzia pomocne w budowaniu, pomiędzy nimi prawidłowej relacji.
Pracownicy socjalni mierzą się w swojej pracy z różnego rodzaju wyzwaniami. Jednym z nich jest pomoc dla osób wracających do środowiska z zakładów karnych. Pomimo tego, że trudności życiowe po opuszczeniu zakładu karnego należą do katalogu przyczyn, które uprawniają do korzystania z pomocy społecznej, problemy tej grupy klientów są zazwyczaj traktowane marginalnie.