Co zrobić, by współpraca stała się faktem? (cz. II)

Przypomnę, że ustawa między innymi wyposaża uczestników interwencji odbywającej się na podstawie art. 12a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej w dodatkowe narzędzie: kwestionariusz oceny ryzyka zagrożenia życia lub zdrowia dziecka. Zgodnie z dodanymi do art. 12a ustępami 4a i 4b, przed podjęciem decyzji, o której mowa w ust. 1, pracownik socjalny – w uzgodnieniu z funkcjonariuszem Policji, a także lekarzem, ratownikiem medycznym lub pielęgniarką – dokonuje oceny ryzyka zagrożenia dla życia lub zdrowia dziecka w ww. kwestionariuszu, a w przypadku zapewnienia dziecku ochrony – obligatoryjnie należy udzielić mu również wsparcia psychologa. Konieczność sprawdzenia, czy sytuacja dziecka wymaga umieszczenia go w pieczy zastępczej, od dawna była postulowana przez środowisko zarówno pracowników socjalnych i asystentów rodzinny, jak i koordynatorów pieczy zastępczej. Ustawa, zgodnie z art. 22d, wprowadza obowiązek dokonywania analizy zdarzenia popełnionego przez rodzica bądź opiekuna prawnego lub faktycznego, kiedy małoletni poniósł śmierć lub doznał ciężkich obrażeń ciała. Mechanizmu takiego bardzo w Polsce brakowało. Zwracam jednak uwagę, że analizy takiej będzie dokonywał Zespół ekspertów powoływany przez Ministra Sprawiedliwości na czteroletnią kadencję. W skład Zespołu ekspertów mają wejść eksperci z dziedziny prawa, pediatrii, psychologii, psychiatrii, pedagogiki i socjologii. Powołanie takiego zespołu, który będzie analizował sytuację (mam nadzieję, że nie będzie to polowanie na czarownice i szukanie winnych, tylko rzetelna analiza pozwalająca poprawić skuteczność działań prewencyjnych) to jedno, a budowanie i zwiększanie skuteczności działań profilaktycznych, zapobiegających takim zdarzeniom – to drugie. Zapisy przytaczanej ustawy zapowiadają również to, że Rada Ministrów przyjmować będzie dwa plany – Krajowy plan przeciwdziałania przemocy na szkodę osób małoletnich i Krajowy plan przeciwdziałania przestępstwom przeciwko wolności seksualnej i obyczajności na szkodę osób małoletnich.
Krajowe plany określać będą w szczególności działania w zakresie:

• profilaktyki przeciwdziałania przemocy oraz przeciwdziałania przestępstwom przeciwko wolności seksualnej i obyczajności na szkodę osób małoletnich;
• organizacji systemu wsparcia materialnego, psychologicznego, medycznego i prawnego przez małoletnie osoby pokrzywdzone;
• upowszechniania informacji o możliwościach i formach udzielania wsparcia osobom pokrzywdzonym i ich rodzinom;
• resocjalizacji i oddziaływania na sprawców.
   

Można z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć, że realizacja działań nałożonych na samorządy w ramach tych planów będzie wymagać współpracy pomiędzy instytucjami. Wydaje się, że jest to jeszcze jeden (chociaż nie najważniejszy) argument, by ta współpraca stała się faktem.
W dalszej części artykułu przedstawię już opracowane i przetestowane modele współpracy. Mam nadzieje, że przynajmnie...