Dojrzewanie to okres, w którym zachodzą poważne zmiany w rozwoju fizycznym, poznawczym, emocjonalnym, a także w obszarze społecznych kontaktów. To początek budowania niezależności i samodzielności. Na pierwszy plan wysuwają się indywidualne potrzeby, ambicje i plany. W tym czasie intensywnego wzrostu, niemal we wszystkich obszarach życia, mogą pojawiać się napady lękowe i ataki paniki.
Autor: Katarzyna Włoch-Hyla
Psychoterapeutka. Absolwentka całościowego szkolenia w zakresie psychoterapii, obecnie kształci się w szkoleniu zaawansowanym w obszarze psychoanalizy jungowskiej. Ma bogate doświadczenie w interwencji kryzysowej, prowadzeniu grup, psychoterapii dzieci i osób dorosłych w szerokim kontekście trudności i zaburzeń.
Zakres zadań dotyczących po- mocy dziecku i rodzinie, który jest wymieniony w Ustawie o po- mocy społecznej nie jest przy- padkowy. Pierwsze zadania opisują profilaktykę i wsparcie jako główny zakres pracy socjalnej. Polega ona na współpracy z rodziną oraz obserwacji, ocenie i opisie problemu, który się w niej pojawia. To bardzo odpowiedzialne zadanie, szczególnie gdy dotyczy dzieci – a zwłaszcza tych młodych ludzi, których dotyka problem nadpobudliwości psychoruchowej.
Ponieważ aż 8 milionów Polaków cierpi na różnego rodzaju problemy i zaburzenia psychiczne, niewykluczone, że pracownik socjalny w swojej pracy spotka się z osobą z tego typu chorobą. Jak wówczas postępować, by nie zaszkodzić cierpiącemu?
Niniejszy artykuł będzie składał się z dwóch części, temat jest bardzo obszerny i chciałabym go Państwu przedstawić w obszarze teoretyczno-praktycznym. Pierwszy będzie dotyczył kwestii teoretycznych w oparciu między innymi o pracę prof. Antoniego Kępińskiego, w drugim zajmiemy się kategorią praktyczną, dotyczącą kontaktu z chorym, motywacją do leczenia oraz zasadami bezpieczeństwa.
Wychodzenie ze związku przemocowego nie jest łatwym przedsięwzięciem, to skomplikowany proces wymagający determinacji i odwagi. Wiele kobiet, mówiąc o tym doświadczeniu, określa je jako walkę o przetrwanie, o życie, o siebie. Aby rozpocząć wychodzenie z takiego uwikłania, konieczne jest zdanie sobie sprawy z tego, czym jest związek oparty na przemocy i jakie są jego główne cechy. Należy pamiętać, że mamy tu do czynienia z potężnym splątaniem psychologicznym, które gmatwa dodatkowo brak wsparcia społecznego, komplikacje prawne, a co najsmutniejsze – stygmatyzacja ofiar.
Istnieje wiele metod pomocy dzieciom w trudnych dla nich chwilach. Jedną z nich jest terapia sztuką, wykorzystywana w wielu podejściach terapeutycznych.
Wpływ alkoholu na zachowania oraz organizm człowieka znany jest od wieków. Systematycznie spożywany w sporych ilościach wpływa na ośrodkowy układ nerwowy, powodując niejednokrotnie nieodwracalne zmiany zarówno w myśleniu, jak i zachowaniu.
Czym jest wyobraźnia? Jak bardzo umiejętność posługiwania się nią pomaga dzieciom w rozumieniu otaczającego je świata?
Czy można potraktować zabawę, wyobraźnię jako narzędzia pomocne w pracy terapeutycznej z najmłodszymi?
Potocznie określa się depresję jako „ból istnienia”, „chorobę duszy” czy „czarną otchłań”. Tych stanów doświadczają codziennie dziesiątki milionów ludzi. W świetle badań epidemiologicznych depresja jawi się jako zjawisko bardzo rozpowszechnione. Co więcej, wiadomo, że występuje ona w postaci maskowanej i z pewnością częściej, niż wskazują na to oficjalne statystyki.
Osoba znajdująca się w sytuacji kryzysowej poszukuje pomocy i wsparcia ze strony innych ludzi. Oczekuje, że podpowiedzą jej co robić, jak się zachować, jak przetrwać kryzys. Te potrzeby kierowane są zwykle do przyjaciół, partnerów, rodziny, lecz nie zawsze pomoc w takim wydaniu jest wystarczająca. Wtedy warto sprawdzić inne ze źródeł wsparcia społecznego: sąsiadów, lokalną społeczność czy grupy wsparcia lub samopomocowe.
Praca z rodziną funkcjonującą nieco inaczej niż przyjęty stereotypowy obraz wymaga sporej odwagi i szczególnego rodzaju otwartości, ponieważ nie każda rodzina będzie funkcjonowała w sposób zgodny z tym, jak chcielibyśmy ją widzieć. Umiejętność pomagania rodzinom musi opierać się na zdolności do wychodzenia poza indywidualne koncepty i teorie, a także mieć podstawy teoretyczne.
Refleksja nad dziecięcymi problemami i trudnościami, podmiotowe ich traktowanie oraz próba rozumienia psychiki dziecięcej datują się od początków powstawania teorii psychoanalitycznych, kiedy to zaczęto żywo interesować się przeżyciami wczesnodziecięcymi oraz wpływem tych przeżyć na późniejsze życie. Ogromna liczba dzieci w toku rozwoju doświadcza wydarzeń raniących, takich jak: przemoc, nadużycia seksualne, śmierć bliskich osób, opuszczenie i poczucie emocjonalnej pustki. Jednak nie wszystkie doświadczenia będą uznane za traumatyzujące.