W  obliczu lęku i nie-pewności

Pani Beata jest trzydziestodwuletnią matką Marcela, u którego po urodzeniu zdiagnozowano poważne wady genetyczne. Lekarze jeszcze w czasie pobytu pani Beaty w szpitalu po porodzie przekazali klientce informację, że dziecko nie będzie rozwijało się prawidłowo, ale trudno jest przewidzieć dokładnie, z jakimi problemami trzeba będzie się zmierzyć. Możliwe, że synek nie będzie widział i może być upośledzony umysłowo, ale dopiero czas i kolejne badania wykluczą lub potwierdzą wstępną diagnozę. Klientka jest samotna, a ojciec dziecka jest nieznany. Pani Beata mieszka na razie z synkiem u swoich rodziców, posiada jednak własną kawalerkę. Obecnie klientka nie ma pracy, ponieważ przed ciążą pracowała jedynie na umowy o dzieło, a i te nie pozwalały jej na samodzielne utrzymanie się. Kobieta nie korzystała wcześniej ze wsparcia ośrodka pomocy społecznej, ale rodzice namówili ją na rozmowę z pracownikiem socjalnym.

• Dzień dobry pani Beato. Byłyśmy dzisiaj umówione na rozmowę, czy mogę wejść?
• Tak, oczywiście.
• Może porozmawiajmy tu w pokoju obok, żebyśmy miały komfort?
• Dobrze, moja mama zajmie się Marcelkiem… (klientka ma łzy w oczach).
• Widzę, że jest pani bardzo trudno... Usiądźmy może tutaj, można? Proszę mi opowiedzieć, co się dzieje.
• No nie wiem, nie wiem nawet od czego zacząć... Nie wiem, czy będę mogła o tym mówić... (klientka płacze). Chyba nie dam rady.
• Spokojnie, mamy dużo czasu, pani Beato. Proszę, oto chusteczka. Może pani płakać i opowiadać, nie musi się pani uspokajać...