Dyrektor placówki opiekuńczo-wychowawczej typu rodzinnego „Mały Książę” w Krakowie, Prezes Fundacji Projekt ROZ.
Do zadań opiekuna zastępczego należy nie tylko zadbanie o rozwój powierzonego jego pieczy dziecka, nie tylko dopilnowanie kwestii związanych z edukacją młodego człowieka, jego zdrowiem czy wyżywieniem.
Jednym z obowiązków opiekuna jest stanie na straży wizerunku dziecka i chronienie go oraz pielęgnowanie godności powierzonego dziecka.
Kilka lat temu, kiedy pierwsze dziecko powierzone naszej pieczy zbliżało się do magicznego wieku lat osiemnastu, kiedy trzeba było pomóc mu podjąć decyzję związaną nie tylko z wyborem szkoły, zawodu, miejsca zamieszkania, ale co może się wydać dziwne – z wyborem opiekuna usamodzielnienia – zadałam sobie wiele pytań.
Dla opiekuna zastępczego, najważniejsze jest dobro dziecka. Jego ochrona i praca na jego rzecz. Jednocześnie opiekun nie może zapomnieć o rodzicach powierzonych dzieci. O swojej rodzinie, współmałżonku i własnych dzieciach oraz o swoich krewnych. Jak to wszystko pogodzić, by każdą ze stron traktować jak unikalne i wartościowe osoby i nie być wówczas w konflikcie z sobą, dzieckiem, rodziną czy urzędem?
Bardzo długo dzieci uznawano za własność dorosłych, nie miały żadnych praw, a przede wszystkim nie miały prawa do decydowania o istotnych sprawach związanych z ich życiem. Sytuacja zmieniła się dopiero w roku 1924, kiedy Zgromadzenie Ogólne Ligi Narodów przyjęło Konwencję Genewską, czyli Deklarację Praw Dziecka.
Opiekun zastępczy pracuje pod presją czasu i opinii społecznej, mierzy się przy tym z wieloma wyzwaniami jednocześnie. To, co w rodzinach z jednym czy dwójką dzieci dzieje się przez rok, w rodzinie zastępczej dzieje się w ciągu tygodnia czy miesiąca. A praca ze zranionym dzieckiem to nie to samo, co z dzieckiem, które wychowało się w szanującej i wspierającej się rodzinie.
