Praca z osobą stosującą przemoc

Przemoc w rodzinie jest definiowana na wiele sposobów, traktować ją jednak można jako „zamierzone działania bądź rażące zaniedbania dokonywane przez jednego z członków rodziny przeciwko pozostałym, wykorzystujące istniejącą lub stworzoną przez okoliczności przewagę sił czy władzy i powodujące u ich ofiar szkody lub cierpienie, naruszające ich prawa i dobra osobiste, a w szczególności ich życie bądź zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne” (Mellibruda, 2000).
Światowa Organizacja Zdrowia grupuje przemoc na różne formy, a mianowicie:

• przemoc fizyczna: intencjonalne zachowanie powodujące uszkodzenie ciała lub niosące takie ryzyko;
• przemoc psychiczna: obejmująca zachowania wpływające na drugą osobę bez uszkodzenia ciała (ale często takowe poprzedzające) takie jak między innymi obrażanie, krytykowanie, osądzanie, wyśmiewanie, szantażowanie, izolowanie od bliskich itd.
• przemoc seksualna: jakikolwiek akt seksualny, próba uzyskania aktu seksualnego, niechciane komentarze lub zaloty o charakterze seksualnym lub działania mające na celu handel o charakterze seksualnym lub w inny sposób skierowane przeciwko seksualności danej osoby;
• zaniedbanie: niezaspokajanie podstawowych potrzeb fizycznych i emocjonalnych członków rodziny, odnosi się głównie do dzieci, ale często także do osób z doświadczeniem niepełnosprawności czy seniorów;
• przemoc materialna/ekonomiczna: używanie pieniędzy albo innych dóbr materialnych po to, aby uzależnić od siebie finansowo drugą osobę, np. warunkowe wydzielanie pieniędzy na funkcjonowanie rodziny.

Przemoc w pandemii

Światowa pandemia koronawirusa i przymusowa izolacja, z którą jest ona związana, zmusiła wiele osób do przebywania w zamknięciu wraz z osobami stosującymi przemoc, które być może przez to swego rodzaju odcięcie od świata zewnętrznego poczuły się pewniej w swoich działaniach. Dom, dla wielu osób synonim bezpieczeństwa i stabilizacji, dla osób doświadczających przemocy jest miejscem, w którym za zamkniętymi drzwiami stają się odbiorcami zachowań, o których często nikt inny nie wie. Dzieje się tak, ponieważ jest to przestrzeń, w której dynamika działania osoby stosującej przemoc wymyka się spod kontroli kogokolwiek spoza pary lub rodziny. W trakcie pandemii, wedle doniesień, nastąpił wzrost przemocy domowej nie tylko w Polsce, ale także np. w Brazylii – o ok. 40–50%; w jednym z hiszpańskich regionów rząd podał do wiadomości, że liczba zgłoszeń do telefonu zaufania wzrosła o 20% w ciągu pierwszych kilku dni przymusowej izolacji, a na Cyprze liczba połączeń z podobną infolinią wzrosła o 30% w tydzień po tym, jak kraj potwierdził swój pierwszy przypadek koronawirusa (Bradbury-Jones, Isham, 2020). Refuge, jedna z wiodących organizacji zajmujących się przemocą domową w Wielkiej Brytanii, poinformowała, że liczba telefonów do brytyjskiej linii pomocy ds. przemocy w rodzinie wzrosła o 25% w ciągu siedmiu dni od ogłoszenia przez rząd zaostrzenia środków dystansowania się społecznego (BBC, 2020). Pokazuje to paradoks pandemii, w której niektóre osoby, chroniąc się przed zarażeniem, są silniej narażone na doświadczanie przemocy. Warto odnieść się także do sytuacji w naszym kraju, kiedy w pewnym okresie izolacji społecznej rząd zadecydował, że młodzież do osiemnastego roku życia ni...