Kiedy umysł odmawia posłuszeństwa

Zespół Alzheimera, najbardziej rozpowszechniony wśród zespołów otępienia, budzi strach, bo odbiera istotę tego, kim byliśmy przez całe życie. Innym objawem choroby, z jakim mierzą się osoby starsze w początkowej fazie demencji, jest utrata orientacji: osoba zaczyna gubić się w terenie. Nie może znaleźć drogi do dobrze znanych miejsc, długo błądzi i dopiero z pomocą znajomego sąsiada wraca do domu. Kłopot sprawia liczenie, a rozwiązywanie zadań staje się męką. Spowolniony umysł z trudem zbiera informacje, a niewydolna pamięć nie może odnaleźć dobrze znanych słów. Wszystko to budzi emocje: smutek, wycofanie, rozdrażnienie, irytację. Człowiek aktywny rezygnuje z wychodzenia z domu, bowiem wysiłek umysłowy związany z wykonywaniem złożonych czynności jest niewspółmierny do korzyści, jakie może osiągnąć. W efekcie mąż zostawia sprawy codzienne żonie, która nadal dobrze sobie z nimi radzi. Nie wspomina jednak o tym, co go dręczy. Nie chce martwić jej.
Wedle  definicji „otępienie” stanowi zespół objawów obejmujących pogorszenie pamięci, uwagi, myślenia, orientacji w czasie i przestrzeni, rozumienia, możliwości uczenia się oraz planowania, a także zdolności komunikowania się zarówno jeśli chodzi o przyjmowanie informacji, jak i zdolność do udzielania odpowiedzi. Z uwagi na powyższe osoba chora nie jest w stanie obiektywnie zinterpretować zachodzących wokół niej zdarzeń ani zamiarów innych ludzi. O otępieniu, które ma zwykle postać przewlekłą bądź postępującą mówi się wtedy, gdy objawy utrzymują się powyżej sześciu miesięcy. Dotyka to około 10 procent osób po osiągnięciu 65 roku życia, a u starszych ryzyko wzrasta.

Przyczyny

Wśród objawów otępienia obserwujemy stany łagodne, gdy osoba nadal dobrze radzi sobie z codziennymi sprawami, a deficyty np. luki w pamięci, zapominanie słów, gubienie wątków rozmowy i toku myślenia kompensuje nabytymi w życiu umiejętnościami, które nadal posiada. Prowadząc dialog, osoba potakuje, wykonuje gesty świadczące o zainteresowaniu, a także obserwuje reakcję innych osób i postępuje analogicznie. Roztargnienie zbywa śmiechem i z humorem podchodzi do tego, co jej się nie udaje. Przedmioty nazywać może wedle własnych definicji oraz wyjaśniająco wskazywać na nie ręką. Charakterystyczne jest zbywanie obowiązków. Nie warto bagatelizować sygnałów, mogących świadczyć o trudnościach, z jakimi mierzy się osoba ani zakładać trwałego uszczerbku zdrowia. U podłoża objawów mogą leżeć stany odwracal...