Kryzys suicydalny – protokoły interwencyjne, techniki deeskalacyjne i stabilizacyjne

Kryzys suicydalny nie jest jedynie abstrakcyjnym pojęciem, lecz realnym zagrożeniem, które dotyka ludzi z różnych środowisk i w różnym wieku. Dlatego tak ważne jest, aby specjaliści, ale także osoby z otoczenia, posiadały wiedzę i umiejętności, które pozwolą im rozpoznać sygnały ostrzegawcze i podjąć odpowiednie kroki. Fundamentalne stwierdzenie jest takie: „Skuteczne interwencje mogą uratować życie”, a to jest wartością nadrzędną. Techniki deeskalacyjne i stabilizacyjne pozwalają na zmniejszenie cierpienia osoby w kryzysie, dając jej czas na uzyskanie profesjonalnej pomocy. Co więcej, rozmowa o kryzysie suicydalnym ma moc przełamywania tabu i stygmatyzacji, które często otaczają problemy zdrowia psychicznego. Nawet wtedy, kiedy otwieramy się na ten temat, i tak traktowany jest jako bardzo trudny, niezręczny czy przykry. Bardzo ważne jest to, aby tworzyć przestrzeń, w której ludzie czują się bezpiecznie, aby szukać pomocy. Opracowanie standardowych protokołów interwencyjnych gwarantuje, że każda osoba w kryzysie otrzyma spójną i skuteczną opiekę, niezależnie od miejsca, w którym się znajduje. W sytuacjach kryzysowych umiejętność opanowania sytuacji jest kluczowa dla uniknięcia eskalacji i potencjalnego zagrożenia. Samobójstwa mają ogromny wpływ na społeczeństwo, powodując wielkie straty ludzkie i ekonomiczne. Działania mające na celu zapobieganie samobójstwom są działaniami, które mają wpływ na całe społeczeństwo, i poprawiają jego jakość. Podejmowanie tego tematu to inwestycja w zdrowie i dobrostan całego społeczeństwa. To wyraz troski o drugiego człowieka i gotowość do niesienia pomocy w najtrudniejszych chwilach.

Kwestia dotycząca samobójstw

Samobójstwa to niewątpliwie jeden z największych problemów, z którymi zmagają się specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego. Według Światowej Organizacji Zdrowia średnio co 40 sekund następuje śmierć wskutek aktu samobójczego.
Kryzys suicydalny to jednak nie tylko temat, którym zajmują się lekarze, psychoterapeuci czy psycholodzy. Aby skutecznie mu przeciwdziałać, potrzebne jest zwiększenie świadomości wśród ludzi i zapoznanie ich z tą tematyką.
Osoby dotknięte kryzysem suicydalnym mogą nie wykazywać żadnych oznak „że coś jest nie tak”. A nawet jeśli to pokazują, mogą się oni spotkać z ignorancją ze strony swojego otoczenia. Bliskie im osoby mogą umniejszać ich problemom, krytykować ich i nie brać ich stanu na poważnie. Takie zaniedbanie ze strony rodziny czy przyjaciół może mieć katastrofalne skutki. Kiedy osoba w kryzysie suicydalnym podjęła już decyzję o tym, że chce zakończyć swoje życie, jest w stanie, w którym jest pewna, że śmierć to jedyne wyjście. Nie widzi ona innych możliwości. Ważne jest to, że nawet rozmowa może pomóc. To kluczowe, aby ktoś zauważył oznaki takiego kryzysu i podjął natychmiastowe działanie, które zapobiegnie popełnieniu samobójstwa. Istnieje wiele instytucji i zasobów, których celem jest udzielenie pomocy i wsparcia tym, którzy tego potrzebują.
Kryzys suicydalny nie bierze się znikąd. Poprzedza go wiele różnych sytuacji, emocji i doświadczeń, z którymi trudno się zmagać. Osoba ta może szukać sposobów na poczucie ulgi, jednak żaden z nich nie przynosi wytchnienia. Napięcie emocjonalne staje się coraz większe, a rozwiązań na to brak. W pewnym momencie osoba ta może zacząć skłaniać się ku destrukcyjnym działaniom i niezdrowym mechanizmom obronnym. Jeśli zostanie ona pozostawiona sama sobie, sytuacja może zakończyć się samobójstwem.

Komponenty kryzysu suicydalnego

Kryzys suicydalny rzadko kiedy składa się tylko z samej chęci popełnienia samobójstwa. Pragnieniu odebrania sobie życia często towarzyszą jeszcze inne elementy, takie jak myśli, emocje, tendencje czy pewne zachowania. 
Zaliczyć można do nich:

• postrzeganie samobójstwa jako jedynego rozwiązania;
• samobójstwo traktowane jako ostateczny cel; 
• umiejętność myślenia tylko o śmierci, wyczekiwanie jej i wyzbycie się wszelkich myśli o czymkolwiek innym niż nadchodzący koniec;
• odczuwanie silnych stanów emocjonalnie określanych jako wszystko albo nic, np.: 
  • odczuwanie ekstremalnej złości,
  • odczuwanie apatii,
  • odczuwanie silnego przygnębienia,
  • niska aktywność, 
  • przytłaczające napięcie;
• wyobrażanie sobie poczucia ulgi, które nastąpi w chwili śmierci;
• tendencje, czyli tworzenie dokładnych planów i pomysłów na odebranie sobie życia, tj. osoby w kryzysie suicydalnym wybierają już miejsce, czas i sposób, w jaki tego dokonają;
• popełnienie samobójstwa to ostatni etap, w którym osoba spełnia swoje plany i próbuje odebrać sobie życie.
   

Stany te mogą występować na zmianę albo stale i są one niemal niemożliwe do zniesienia.
Osoba w kryzysie suicydal...