Konieczność zapewnienia świadczeń pomocy społecznej a niezdolność strony do składania świadomych oświadczeń woli

Stan wyłączający świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli, o którym mowa w przepisie art. 82 k.c. nie może być rozumiany dosłownie, wobec czego nie musi oznaczać całkowitego zniesienia świadomości. Wystarczy istnienie takiego stanu, który oznacza brak rozeznania, niemożność rozumienia posunięć własnych i posunięć innych osób oraz niezdawanie sobie sprawy ze znaczenia i skutków własnego postępowania. Nie jest też wymagane, by nastąpił zupełny zanik świadomości. Decydujące znaczenie ma zmniejszenie udziału świadomości w postępowaniu człowieka, stopnia zaburzenia czynności psychicznych w momencie składania oświadczenia woli.

Zasadą wynikającą z przepisu art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. 
z 2017 r., poz. 1769 z późn. zm.) jest to, że świadczenia z pomocy społecznej są udzielane na wniosek osoby zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego albo innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego.

Przepis art. 102 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej stanowi co prawda, że pomoc społeczna może być udzielana z urzędu, jednakże zgodnie z przepisem art. 61 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 z późn. zm.) organ, po wszczęciu z urzędu postępowania, obowiązany jest uzyskać na to zgodę strony w toku postępowania, a w razie...