Aktywizacja osób w podeszłym wieku i przewlekle somatycznie chorych na przykładzie terapii zajęciowej w Domu Pomocy Społecznej im. dr. Leona Szumana w Toruniu

Aktywność u seniorów jest bardzo ważna nie tylko dla nich samych, ale też dla dobra całego społeczeństwa. Aktywny senior to przede wszystkim samodzielny senior. Jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia – aktywnych seniorów cechują mniej odczuwalne deficyty zdrowia i większa sprawność psychofizyczna. Regularna aktywność przyczynia się także do opóźnienia demencji, choroby Alzheimera i wielu innych chorób o charakterze przewlekłym, a ponadto zachowanie wysokiej aktywności fizycznej, umysłowej i społecznej stanowi jeden z czynników prognozujących dłuższe trwanie życia, umożliwia starszym ludziom zachowanie autonomii i niezależności, a tym samym przyczynia się do poprawy jakości ich życia. Nie bez znaczenia społecznego pozostaje też fakt, że zdrowszy i samodzielny senior to niższe koszty opieki zdrowotnej. 

Aktywizacja, czyli motywowanie do czynnego życia, wydaje się jednym z najważniejszych celów stojących przed terapeutami zajęciowymi w domach pomocy społecznej. Samo zapewnienie opieki oraz realizacja potrzeb opiekuńczych, bytowych i socjalnych nie jest wystarczająca dla prawidłowego funkcjonowania człowieka. Człowiek jako istota społeczna potrzebuje interakcji z innymi, a także wyzwań na miarę swoich możliwości, które stanowią motywację do życia i działania. I o ten właśnie aspekt dbają terapeuci zajęciowi. To oni walczą o to, aby starości nie kojarzyć z biernym czekaniem na śmierć, lecz aby postrzegać ją jako drogę ku życiu (Tłokiński, 1997; za: Rynkowska, 2016), aby starszy człowiek móg...