Kiedy klient marnotrawi świadczenia

Otóż pojęcie marnotrawienia przez klienta przyznanych świadczeń występuje w takich ustawach jak: ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 1876), ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 111), ustawa z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 808 z późn. zm.) czy też ustawa z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2407).

Generalnie rzecz ujmując, marnotrawienie łączy się z koniecznością zastosowania określonych sankcji przewidzianych ww. przepisami, takimi jak:

• ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego (art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej);
• przekazywanie należnego osobie świadczenia rodzinnego w całości lub w części w formie rzeczowej lub w formie opłacania usług (art. 17a ustawy o świadczeniach rodzinnych);
• przekazywanie należnego osobie świadczenia z funduszu alimentacyjnego, w całości lub w części w formie rzeczowej (art. 10 ust. 4 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów);
• przekazywanie należnego osobie świadczenia wychowawczego w całości lub w części w formie rzeczowej lub w formie opłacania usług (art. 9 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci).

Kiedy mówimy o marnotrawieniu?

Przystępując do analizy przepisów dotyczących realizacji świadczenia, w formie innej niż wypłata gotówki „do rąk” osoby uprawnionej, z punktu widzenia przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu wykazanie zaistnienia ustawowych przesłanek marnotrawienia świadczenia –...